Σημειώσεις Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Κωνσταντίνου Μάντη

Steve Augulis Αλέξανδρος Παναγούλης «Ξέσπασμα» Εσείς κινούμενοι τάφοι ζωντανές προσβολές της ζωής της ίδιας σας της σκέψης δολοφόνοι ξόανα μ’ ανθρώπινες μορφές Εσείς που ζηλέψατε τα ζώα της Δημιουργίας που προσβάλλετε την έννοια στην άγνοια που ζητάτε καταφύγιο το Φόβο που δεχόσταστ’ οδηγό Εσείς που ξεχνάτε το Χθες που τόσο θολά βλέπετε το Σήμερα που αδιαφορείτε για το

Amy Hamilton Κική Δημουλά «Το Πλησιέστερο» Κάτι πρωτόβγαλτα ως φαίνεται στον κόσμο και στους νόμους του πουλάκια κι εντούτοις ήδη κουρασμένα γιατί δεν είναι τα φτερά άπτωτη εύνοια και προνόμιο, ρωτούν εμένα, ποιον, εμένα, που είν’ το πλησιέστερο κλαδί για ν’ ακουμπήσουν. Δεν είμαστε καλά. Αν ήξερα εγώ που είν’ το Πλησιέστερο ότι έχει και βαθμό συγκριτικό το ανύπαρκτο

TheBroth3r Νίκος Εγγονόπουλος «Το έβδομο τραγούδι της αγάπης» οι φωταψίες του έρωτα σαν άνεμος ωτακουστής σε σύννεφο διαβατικό λες και το κρύσταλλο των τραγικών ματιών σου τα μακρυά μαλλιά σου μέχρι τα κύματα της ακρογιαλιάς τα δέσαν άστρα σε βράχια αρμονικά οπτασίες στην προσευχή που δέονται τα φύκια στο γαλάζιο κοντύλι τ’ ουρανού μέχρι κει κάτω στων ζωντανών χειλιών σου το

João Bacalhau Γιώργος Σεφέρης «Άνοιξη μ.Χ.» Πάλι με την άνοιξη φόρεσε χρώματα ανοιχτά και με περπάτημα αλαφρύ πάλι με την άνοιξη πάλι το καλοκαίρι χαμογελούσε. Μέσα στους φρέσκους ροδαμούς στήθος γυμνό ως τις φλέβες πέρα απ’ τη νύχτα τη στεγνή πέρα απ’ τους άσπρους γέροντες που συζητούσαν σιγανά τί θά ‘τανε καλύτερο να παραδώσουν τα κλειδιά ή να τραβήξουν το σκοινί να

Thomas Hampton Fernando Pessoa «Η αγωγή του στωικού» [απόσπασμα] Ποτέ δεν κατάφερα να πιστέψω ότι θα μπορούσε κανείς, είτε εγώ ο ίδιος είτε οποιοσδήποτε άλλος, να έχει τη βεβαιότητα ότι θα φέρει κάποια ανακούφιση, πραγματική ή βαθιά, στις δυστυχίες του ανθρώπου, κι ακόμα λιγότερο να τις γιατρέψει. Ούτε κατάφερα, όμως, να πάψω να το σκέφτομαι∙ η παραμικρή ανθρώπινη αγωνία -ή και μόνο το

Jane Davies Κώστας Καρυωτάκης «Φυγή» I Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα. Αναρχούμαι από τις αισθήσεις μου. Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να τη διανοηθώ σ’ όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, στις

Jacquie Gouveia Νεοελληνική Γλώσσα Α΄ Λυκείου: Κριτήριο Αξιολόγησης [Θέμα: Γλώσσα] Μητρικής γλώσσης εγκώμιον Κάθε άνθρωπος όπου γης διαθέτει ένα κοινό γνώρισμα: μαθαίνει εξ απαλών ονύχων τη μητρική του γλώσσα. Πρόκειται για ένα προνόμιο τού ανθρώπινου είδους που συμβαδίζει και ανατροφοδοτείται από το έτερο μεγάλο χάρισμα τού ανθρώπου, τον νου. Νόηση και μητρική γλώσσα ξεχωρίζουν

Scott Norris Άρης Αλεξάνδρου «Νεκρή ζώνη» Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεκτικός όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς      στον ώμο. Εκεί που προχωράς μέσα στη νύχτα μπορεί να τύχει να γλυστρήσεις στους κρατήρες των οβίδων μπορεί να τύχει να μπλεχτείς στα συρματοπλέγματα. Να ψαχουλεύεις στο σκοτάδι με τα γυμνά σου πόδια κι όσο μπορείς μη σκύβεις

James W Johnson W. B. Yeats «Η Δευτέρα Παρουσία» Γυρίζοντας ολοένα σε κύκλους που πλαταίνουν το γεράκι δεν μπορεί ν’ ακούσει πια το γερακάρη∙ τα πάντα γίνουνται κομμάτια∙ το κέντρο δεν αντέχει∙ ωμή αναρχία λύθηκε στην οικουμένη, απ’ το αίμα βουρκωμένος λύθηκε ο ποταμός, και παντού η τελετή της αθωότητας πνίγεται∙ οι καλύτεροι χωρίς πεποίθηση, ενώ οι χειρότεροι είναι γεμάτοι από

Anton von Maron Γιάννης Ρίτσος «Ορέστης» [απόσπασμα] ... Ωστόσο αυτή η γυναίκα δε λέει να σωπάσει. Άκουσέ την. Πώς δεν ακούει την ίδια τη φωνή της; Πώς μπορεί να μένει κλεισμένη ασφυκτικά σε μια στιγμή παρωχημένου χρόνου, παρωχημένων αισθημάτων; Πώς μπορεί, και με τι, ν’ ανανεώνει αυτό το πάθος της εκδίκησης και τη φωνή του πάθους όταν όλοι οι αντίλαλοι τη διαψεύδουν, τη